امید

اتوبوس که ایستاد، چشمم افتاد به پروانه ها و گنجشک هایی که لابه لای گل های بلوار(بولوار؟) جست و خیز میکردند. با خودم فکر کردم هر لحظه ی طبیعت، آفرینش امید و زیبایی است. هر چه قدر که ما آدم ها بلا برسرش بیاوریم و با بی سلیقگی مان در کار طبیعت دخالت کنیم،باز هم مثل یک هنرمند حرفه ای چیزی برای خلق زندگی در آستینش دارد. فکر کردم دستاورد بشر برای طبیعت  بعد از قرن ها جز نابودی و آسیب چه بوده؟به اینکه ما با دست خودمان زندگیمان را روی کره ی زمین با تهدید مواجه کردیم : تغییرات آب و هوایی و گرم شدن زمین، خشکسالی و برداشت بی رویه آب های زیر زمینی، حجم زیاد زباله ، آلودگی هوا و... . کاری کرده ایم که تف و نفرین هفت نسل بعد از خودمان هم نثار روحمان بشود. اما چیزی که در آن لحظه ی دیدن گنجشک ها و پروانه ها در ذهنم روشن شد ، امید بود. امید به قدرت طبیعت برای حفظ زندگی. شاید این فکر به پروانه ها و گنجشک ها بی ربط باشد، شاید یک حس موقت و بی اساس باشد اما باور دارم ذات طبیعت زندگی بخشیدن است، طبیعت ما را نجات خواهد داد. اگر چوب لای چرخش نکنیم و بگذاریم کارش را انجام بدهد.

اسباب کشی...